همیشه پیروز ماندن سخت است ،یوونتوس همیشه پیروز است، مثل یوونتوس باشیم!

برای یوونتوس هیچ چیز به اندازه ی قهرمانی های داخلی مهم نیست. در حالیکه تیم هایی مثل میلان و رئال مادرید به دنبال افتخارات اروپایی هستند، یوونتوس با تیم ایتالیایی و مدیریت و مربی ایتالیایی از موفقیت در لیگ ایتالیایی لذت می برد. اگرچه آنها در اروپا ممکن است رقابت کنند، آنها معروفند که همیشه در مانع آخر ― بازی فینال ― خفه می شوند، در واقع غول های تورینی رکورد 6 باخت در فینال لیگ قهرمانان را دارند.

برای کسانی مثل آریگو ساکی، دقیقا همین واقعیت موجب می شود که آنها را با امثال روزنبرگ نروژ برابر بدانند، مربی افسانه ای سابق میلان پیشتر گفته بود:

آنها خواهند گفت که ما به قهرمانی در ایتالیا ادامه می دهیم و من می گویم روزنبرگ همیشه قهرمان لیگ می شود، اما چیزی که اهمیت دارد لیگ قهرمانان است و یووه در اروپا مشکل دارد.

یووه واقعا مشکل داشته است، آنها این فرصت را داشته اند که لیگ قهرمانان را در 8 موقعیت متفاوت بالای سر ببرند ولی تنها 2 بار موفق به انجام اینکار شده اند ― خیلی کمتر از روسونری عزیزش که 7 بار بزرگترین جام قاره را فتح کرده است.

با این همه، آیا واقعا یوونتوس را به اینکه تیمی مانند روزنبرگ نروژ است، تیم هایی که به نظر ساکی دایره ی لغات محدودی دارند، می توان محکوم کرد؟ می توان بحث کرد که این توصیف دقیقا در مورد تیم آتزوری که سال 94 او مربی گریش را بر عهده داشت صدق می کند، تیمی که جذاب نبود و رسیدن به فینالش را تا حد بسیار زیادی به به یک نفر خاص مدیون بود، روبرتو باجو. در فینالی که آنها … خفه شدند! او آن تیم ملی خاص ایتالیا را چگونه توصیف خواهد کرد؟

شاید آنچه که ساکی قصد داشته بگوید این بوده که برای اینکه یوونتوس به عنوان یک قدرت اصیل در فوتبال شناخته شود، نیاز دارد در اروپا بهتر کار کند. اکثرا با این بحث موافقید که بانوی پیر در اواسط دهه ی 90 قدرت برتر فوتبال اروپا بود اما نتوانست از فرصت های زیادی که داشت حداکثر استفاده را ببرد. این واقعیت دقیقا در درامدهای تبلیغاتی آنها منعکس می شود، چرا که هنوز از این لحاظ به نسبت امثال میلان برلوسکونی که برند قدرتمندی است و خواهان زیادی در توده های مردم دارد، کمرنگتر است. آن هم با وجود شکست های زیادی که میلان در طی سالهای اخیر متحمل شده است.

در عوض یوونتوس، چیزهای خیلی بیشتری فتح کرده است، حداقل در سطح داخلی، اما هنوز برندشان به آن قدرتمندی نیست، هوادارانشان آنقدر گسترده نیستند. با این همه، این موضوع شروع به تغییر کرده است، برای مربی یوونتوس ماسیمیلیانو آلگری که گروهش، باندی از قهرمانان غیرمترقبه را به فینال لیگ قهرمانان ببرد، در راه امثال رئال مادرید و بروسیا دورتموند را شکست دهد، یک ذره کمتر از لغت «عالی» نبود.

انها برابر بارسلونای قدرتمند، با خط حمله ای که از کل 11 نفر اصلی یوونتوس بیشتر خرج برداشته بود, شکست خوردند. اما لحظاتی در فینال بود که بازی 1‐1 بود و خیلی ها فکر می کردند که یووه می تواند پیروز شود و سه گانه بگیرد. اما متاسفانه آنها تسلیم تیمی شدند که نه تنها بهترین بازیکنان، بلکه ذهنیتی دارد که همه باید از آن یاد بگیرند.

واژگان محدود ― گله ی اصلی ساکی از یوونتوس:

در میلان ما 3 تا داشتیم: پیروز شدن، متقاعد کردن و تماشاگرپسند بودن. یووه یکی دارد: پیروز شدن.

در واقع هم همین طور است، واقعیتی که آنها بی نهایت به آن افتخار می کنند:

پیروزی مهم نیست، تنها چیزی است که به حساب می آید.

این نه تنها معروف ترین نقل قول اسطوره ی یوونتوس، جامپیرو بونوی پرتی است بلکه جمله ای است که داخل یقه ی هر پیراهن یوونتوس متصل شده است ، هیچ کس زیباها را به یاد نخواهد آورد، ما تنها برندگان را به خاطر می آوریم. اگرچه موفقیت تمام چیزی است که به حساب می آید، اینکه بگوییم یوونتوس کسی را متقاعد نکرده و یا تماشاگرپسند نبوده کمی زیاده روی و کاملا منتقدانه است. برخلاف میلان او، تیم آلگری بهترین بازیکنان را در اختیار ندارد، اما مجموعه ایست به شکل شگفت انگیزی متعادل است و برای همدیگر فداکاری می کنند. به قول لئوناردو بونوچی:

ما حاضریم به خاطر همدیگر با سر به درون دیوارهای بتُنی برویم.

و یا وقتی پای دفاع از دروازه ی جیجی بوفون و حفظ رکورد گل نخوردن او به میان می آید، مانژوکیچ فاصله ی 80 متری از باکس حریف تا باکس خودی را در 9 ثانیه می دود و با ضربه ی سر توپ را دور می کند، او حتی اجازه نمی دهد که توپی که بوفون دور کرده در ریباند به خارج از زمین برود، و وقتی که می بیند هم تیمی اش الکس ساندرو به تنهایی به توپ نمی رسد، تکل می رود و توپ را جلوی او می اندازد! عجیب نیست که او حتی گفته بود:

به هم تیمی هایم گفته بودم که اگر بوفون گل می خورد ، پاهایشان را می شکستم!

آنها در تورنومنت های اروپایی بازی نمی کنند که از تیم هایی با شرایط یکسان تشکیل شده باشد، بلکه برابر غول هایی به میدان می روند که درامدهای بیشتر و ستاره های بسیار بزرگتری دارند، با این همه یوونتوس باز هم در اروپا بازی کرده و یوونتوس بسیاری از این نبردها را پیروز شده است.

سخت بتوان فراموش کرد که یوونتوس چگونه به آن خوبی در وستفالن بر دورتموند غلبه کرد، چگونه آنها رئال مادرید را به خاطر نقاط ضعفش تنبیه کردند و چگونه با درخشش آلوارو موراتا و قدرت دفاعیِ خط دفاع سازمان یافته شان به بارسلونا حمله کردند.

یوونتوس در ابتدای فصل در سری آ‌ دچار فروپاشی شده بود، اما همچنان برابر منچستر سیتی ― تیمی که برند بسیار بزرگ و احتمالا بازیکنان بهتری دارد ― به سادگی در دو بازی رفت و برگشت پیروز شد و در عین حال بی ادبانه خواهد بود اگر تیم یوونتوسی را که بازگشت و غرورش را برابر بایرن مونیخ ― تیم قدرتمند باوریایی که به وسیله ی بهترین مربی جهان، پپ گواردیولا هدایت می شود ― ستایش نکنیم. البته که این اگر تمام اینها را تماشاگر پسند و یا قانع کننده نمی بینید، نظر شماست و نظرشما محترم است.

در حرف های ساکی، حقایقی هم وجود دارد، اما، آنچه که نتوانست متوجه شود، این است که دائما برنده بودن سخت است، اینکه یک باشگاه بفهمد دقیقا چگونه شهرت و اعتبار و ذهنیت قهرمانی اش را بعد از رنج بردن از حقارتی به بزرگی کالچوپولی احیا کند، به هیچ وجه آسان نیست. یوونتوس به عنوان یک باشگاه نه تنها از موفقیت در زمین اطمینان حاصل می کند، بلکه مدیرانش هم چنین اند، آنها منابع درآمدیشان را به خوبی کنترل و مدیریت می کنند و امید را به فوتبال ایتالیا باز می گردانند. همیشه تیم هایی هستند که چند فصل خوب را پشت سر بگذارند و حتی سه گانه هم بگیرند، اما تعداد کمی هستند که دائما غولی باشند که دهه پشت دهه بقیه را بترسانند. یوونتوس اینگونه است، مثل یوونتوس باشیم!

^{از ESPNFC ، مینا روزکی ، با تصرف}

«به اشتراک گذارید»

نازنین راهبر«نگارنده اخبار»

ارتباط با نگارنده: